PROCAD RACING TEAM NA PODIUM PUCHARU POLSKI OMEGA CUP 2011

Mimo słabszego i pechowego występu obydwu załóg PRT w Mistrzostwach Polski w Sławie udało się utrzymać wysokie lokaty w rankingu pucharowym.
Rewelacją sezonu okazała się załoga żeńska pod wodzą Mai Remizowicz, która zdobyła 3 miejsce w Klasie Omega Standart startując w pucharze dopiero pierwszy sezon!
Dziewczyny ostatecznie uległy tylko bardzo utytułowanym zawodnikom - Radkowi Stachurskiemu - zeszłorocznemu zwycięzcy oraz bezkonkurencyjnemu w tym roku Filipowi Pietrzakowi odnoszącemu sukcesy również w innych klasach i MatchRacingu.
Nieudane Mistrzostwa Polski pozbawiły podium załogę męską w Klasie Omega Sport. 4 miejsce odzwierciedla nasze umiejętnosci i jednocześnie nienasycone ambicje na przyszły sezon. Łódka została już ostatecznie strymowana ( co trwało do ostatnich regat) i osiągami nie odbiega od najszybszych.

Jako zwieńczenie sezonu Stowarzyszenie klasy wraz z gospodarzem regat zorganizowało Meczowe Mistrzostwa Polski w Złotej Górze  koło Kartuz - regaty w formule "1 na 1" , w których prawo startu otrzymały załogi z TOP 10 w Klasie Standart i Sport.
Z tego prawa skorzystał Tomek z załogą. Regaty w tej formule- szybkie, widowiskowe, czytelne dla widowni, skomplikowane dla załóg i sędzów zdecydowanie przypadły do gustu naszej załodze. Wygrali ci , których doświadczenie, wlasnie w MatchRacingu, było największe. PRT uplasował sie na 6tym miejscu, czyli w połowie stawki.

Już niedługo walne zebranie stowarzyszenia klasy, po którym poznamy menu , czyli kalendarz regat na rok 2012.

Do wyników, relacji i obszernych galerii, jak zwykle, odsyłam na strone Klasy, czyli www.klasaomega.pl

Zapraszamy na Targi BoatShow do Poznania 18-20 listopada na stoisko Klasy Omega, gdzie nagrodzone zostana najlepsze załogi w sezonie ( top 10 ).

Pozdrawiam, Marcin, PRT

SIWIK INTERTRADE Grand Prix Omega Cup

W miniony weekend Procad Racing Team zaliczył udane regaty z cyklu OMEGA CUP w Pucku - w dodatku regaty o podwyższony, przeliczniku, czyli cenniejsze w aspekcie rankingu z całego sezonu. 12 wyczerpujących wyścigów, ciekawy program szkoleń regatowych na lądzie, wiele protestów - czyli esencja żeglarstwa.
Załoga męska w Omedze Sport zajęła 4 miejsce z 1 ! punktem straty do trzeciego Jędrek Narwal Team, zwyciężył utytułowany Jerzy Nadolny, drugi był Janusz Kordek z LKŻ Sława.
Załoga żeńska mimo problemów sprzętowych (o czym dalej w relacji samej sterniczki) zdobyła doskonałe  3 miejsce.
Maja napisała......

Klątwa wyraźnie została rzucona

Początek sezonu był wielką niewiadomą. Nie znałam konkurencji, nie znałam załogi, nie znałam łódki. Nawet specjalnie akwen, na których rozgrywają się regaty Pucharu Polski w Omedze, nie był mi znany, bo mając Zatokę Gdańską pod nosem, rzadko kiedy przychodzi okazja na uskutecznianie żeglarstwa poza jej wodami.
Sezon regatowy powoli zbliża się ku końcowi, poziom konkurencji został rozpoznany, załoga świetnie zgrana, zaskakuje, ale tylko w pozytywnej formie, a mimo to wszystko, jedna tajemnica nie została jeszcze rozwiązana…klątwa wisząca nad damską załogą PROCAD’a!
Już w wcześniejszych relacjach skarżyłyśmy się na prześladujący nas pech, że co drugie regaty szczęście nas opuszcza i siły nadprzyrodzone wystawiają nas na próbę. I wcale nie chodzi tu o siły natury, która tego lata pozostawia wiele do życzenia.

Regaty w Pucku, Simik Grand Prix w Omedze, przypadły nam jako parzysta impreza tego sezonu. Z jednej strony nasze nastawienie było lekko pesymistyczne, bo przecież dotychczasowe doświadczenie wyraźnie wskazuje na nasz gorszy występ co dwa tygodnie, z drugiej strony wiedziałyśmy, że regaty te są niezwykle ważne, wysoki przelicznik wyników może być niezwykle istotny w walce o medal w Pucharze Polski i musimy wszystko zrobić by przełamać tą dziwną zależność.
Pierwszy wyścig był naszą nadzieją. Choć wiatr był zupełnie inny niż nasze słabowiatrowe prognozy, to po spokojnym starcie, ukończyłyśmy bieg na trzeciej pozycji, w dodatku nie dając się załodze Filipa z Politechniki Gdańskiej. Kolejne biegi, mimo silnego wiatru, kończymy bardzo równo na czwartych i trzecich pozycjach, prawie zawsze przypływając przed Politechniką Gdańską, która w tym dniu wyjątkowo miała zdecydowanie gorszy dzień. Zatem po sobotnich wyścigach jesteśmy pełne optymizmu. Był wiatr, było dużo deszczu i zakończyłyśmy dzień dopiero na piątej pozycji, ale za to w czołówce, z minimalną różnicą do pierwszego Marcina Pacanowskiego z łódki Gandalf. Nic się nie stało, nic się nie urwało, zatem pech musiał odejść.
Drugi dzień był naszym dniem. Pierwszy bieg wygrany po zaciętej walce z Gandalfem i Radosławem Stachurskim. Drugi bieg kończymy na trzecim miejsu, ale przed wszystkimi rywalami, których sobie założyłyśmy. W trzecim biegu do drugiej boi utrzymujemy się na drugiej pozycji, ale nagle naprzeciw wypływa nasz najwierniejszy fun-klub kibiców, z transparentem i okrzykiem „GO-4-GOLD”, zatem nie pozostaje nam nic innego jak prześcignąć pierwszego i zakończyć bieg na pierwszym miejscu z przewagą prawie całej długości dolnej halsówki. Później idzie nieco gorzej, ale cały czas w czołówce. Po sobocie odrzucone są nam biegi 4 i 5 miejsca i kończymy na trzeciej pozycji. Pierwsze cztery miejsca są bardzo ciasne. Na niedziele zapowiedziane dwa wyścigi mogą jeszcze znacznie w kwalifikacji końcowej namieszać.
Przychodzi niedziela. Jest bardzo mgliście, ale wiemy że prędzej czy później będzie słońce a wiatr też zawieje i to bardziej w sile dla nas wskazanej. Pozytywnie nastawione, nie przejmujemy się chwilową odroczką i wprawdzie ciśnienie nas lekkie łapie, no bo pudła jeszcze zaklepanego nie mamy, to proponujemy chłopakom z PROCAD’a krótkie meczowe sparingi na pobliskich bojach przy główkach portu, czekając na opadnięcie mgły i rozpoczęcie niedzielnych startów. Tu muszę dodać, że mecze były bardzo zacięte. Jeden śledź, bieg trwał jakieś maksymalnie 10 min, ale zmęczenie dopadło szybko i po dużej dawce adrenaliny, z tytułu znacznej porcji ostrej rywalizacji, popłynęłyśmy bardzo zadowolone i entuzjastycznie nastawione do portu, by odpocząć przed ostatecznym starciem.
Mgła odeszła, słońce wyszło, pogoda zaczęła zdradzać symptomy lata, wiatr wiał idealnie, równo, nie za słabo, ale też nie za mocno, w sam raz dla wszystkich. Procedura przedstartowa, rozglądamy się gdzie Gandalf, który mógł zrzucić nas z podium, rozglądamy się gdzie Wodna Pasja, której pokonanie z przewagą, dawało nam szansę na drugą pozycję. Start, kocioł, straszne zamieszanie i spadamy do drugiej linii ! Gandalf znacznie przed nami, Wodna Pasja znacznie przed nami. Wszyscy znacznie przed nami, ale… szybkie zebranie się, ocena sytuacji i płynięcie na zmiany. Wykorzystujemy wszystkie zmiany jakie są po drodze, start fatalny, ale na górnej boi jesteśmy tuż za Wodną Pasją i znacznie przed Gandalfem, który jeszcze wdaje się w walkę na boi i kręci karę. Spokojnie płyniemy swoje, plan minimum wykonujemy, więc pozostaje cisnąć do przodu ile się da. Po dolnej boi wszyscy płyną w lewo, my w prawo, przychodzi zmiana, odkładamy się na prawy hals, lekko przywiewa, więc dzielnie wychodzimy na balast, zapominając o wszystkich traumatycznych przeżyciach z Giżycka. Łódka płynie równo, Maja z przodu świetnie pracuje na fali i … KLĄTWA o nas NIE ZAPOMNIAŁA! Nagle trzask, Maja (dziobowa) jak z katapulty leci do wody, masz leci w dół ! Znowu ! Tylko, że tym razem łamie się u podstawy. Jak to możliwe, czy znowu sztag puścił?…, przecież wszystko zostało sumiennie naprawione. Spycha nas na komisję sędziowską, Maja zwinnie wdrapuje się na łódkę. Pomoc już nadpływa, czyli organizacyjne obstawa super, ale… my jesteśmy załamane. Przecież wszystko szło idealnie, pech minął, regaty były nasze, przynajmniej według naszych założeń. Wracamy do portu, wyciągamy łódkę. Ogarnia nas totalna rezygnacja. Widzimy jak nasze miejsce na podium zostaje w sferze marzeń.

Na szczęście ten beznadziejny stan ducha nie trwał długo. Z pomocą przybyli nasi najwierniejsi kibice, rodzice Mai (trymera grota) zaczęli klarować łódkę, Lechu przeliczył wszystkie opcje punktowe i pojawiło się światło w tunelu. Stachu pociesza. Nasze równe pływanie i gwarantowane dwie odrzutki dały nam szansę na to, że może trzeciego miejsca nie stracimy.

Dzięki gorszemu wynikowi Gandalfa w pierwszym biegu, nie straciłyśmy pozycji, ale co najważniejsze, nie podłamałyśmy się, a było blisko. Zatem można tu załogę Gandalfa pocieszyć, że może nie odebrali nam pudła, ale znacznie przyczynili się do utrzymania naszego dobrego samopoczucia i podsycili chęć zdobycia pozycji medalowej w Pucharze Polski w Omedze. A co do klątwy… to do Żywca nie jedziemy…teraz niech szczęśliwa nieparzysta impreza wypadnie nam na Mistrzostwa Polski w Sławie ! 

Tradycyjnie na koniec słów kilka o samej imprezie. Nagród specjalnie nie było, ale w Pucku nigdy nie ma, za to organizacja super! Ciepły posiłek zawsze zaraz po zejściu z wody. Pomysł na wykłady z przepisów i taktyki regatowej – pierwszorzędny (tu uznanie kieruję szczególnie do trenera z wykładu niedzielnego, który bardzo klarownie i szczegółowo wygłaszał swoje uwagi). A co do sędziowania…w protestach na szczęście udziału nie brałyśmy, więc pod tym kątem wyrokować nie będziemy, ale jeszcze (w swojej niekrótkiej karierze regatowej) nie miałam dotąd okazji spotkać się z sędziami, którzy by byli tak punktualni i tak szybko reagowali na zmiany warunków. Zdecydowanie Państwa Świąć można rekomendować jako profesjonalny zespół sędziowski ! 

P.S. Wygrała oczywiście załoga Politechniki Gdańskiej, a co do masztu – poszła górna wanta, zatem coś zupełnie innego niż miało pójść.


Pełne wyniki oraz galeria zdjęć dostępne na stronie klasaomega.pl

II Miejsce dla PRT Ladies w regatach OMEGA CUP w Szczecinie

Po wielu emocjach w Giżycku,

przyszedł czas na start w Szczecinie. Zaledwie jeden weekend przerwy i znowu

trzeba przebyć kolejne ponad 300

km, tym razem nad jezioro Dąbie. Już od środy sprawdzanie

prognozy pogody i zaciskanie kciuków, aby tym razem prognoza się nie spełniła,

aby wbrew wszystkiemu, było pełne słońce i lekki wiaterek ze stałego kierunku.

Lato jednak nie rozpieszcza, przybywamy do Szczecina bardzo późno i dobrze, bo leje

niemiłosiernie. Paki odczepia łódkę od auta i prędko chowamy się w naszym

lokum, suchym, ciepłym i przyjemnym.

Poranek wita nas deszczowy.

Inaczej być nie może, wszystko zgodnie z prognozą. Nawet wiatr nie chce

odpuścić i z chwili na chwilę wzrasta, pozostawiając białe smugi na wodzie, a

czasem nawet tworząc gdzie niegdzie białą grzywę wody na jej powierzchni. Bez

specjalnego zapału zabieramy się za przygotowanie łódki, deszcz odpuszcza, więc

przynajmniej nie leje się nam na głowy, ale świst wiatru średnio nastawia nas

pozytywnie na sobotnie zmagania.  Szybkie

otwarcie regat, krótka odprawa i ruszamy do ataku. Do ataku dosłownie, bo

wyjście pod silny wiatr w małym porcie, gdzie woduje się naraz około 30 omeg

nie jest łatwe. Jednym manewr wyjścia wychodzi sprawniej, innym mniej, nam pół

na pół: fok góra, fok dół, wiosło z prawej, wiosło z lewej, miecz dół, miecz

góra (bo za płytko) i ostatecznie kontrolowany ratunek na jednej z łodzi, po

której przeciągamy się do główek wyjścia i prawie spokojnie, bo trzeba jeszcze

pokonać lekki przybój, wypływamy na akwen.

Pierwszy sygnał startowy przygłuszony głosem wiatru gdzieś nam umyka, po flagach próbujemy zorientować się ile czasu pozostało do startu, na wszelki wypadek trzymając się blisko linii startowej, ustawiamy się równo z innymi z przody, jednak startujemy z

lekkim opóźnieniem. Halsówka to walka. Grot na maksa wyluzowany, płyniemy

praktycznie na samym foku. Dolega nam jeszcze lekka trauma po doświadczeniach z

Giżycka i z pewnym oporem wychodzimy na balast. Pierwsza boja, a my jesteśmy w

strasznym ogonie. Kurs półwiatrowy wprowadza pewną dezorientację w prowadzeniu

foka, raz wchodzimy w ślizg, raz hamujemy na przeciw-fali. Tracimy kolejne dwa

miejsca. Kurs z wiatrem idzie już trochę lepiej, nawet „rufa” nie stwarza

większych problemów. Rozglądamy się dookoła. Trzy łódki już leżą, dobra nasza,

ważne by dopłynąć do mety. Nasz najsympatyczniejszy rywal AQUADUO gubi się

nieco na dolnej boi, inni idą w jego ślady i tak kończymy bieg na piątym

miejscu, szczęśliwe, że nie zaliczyłyśmy grzyba. Kolejny start, już bardziej

opanowany, spod boi, praktycznie wychodzimy na pierwszym miejscu. Wybieramy już

więcej grota, włączamy pewną taktykę, i chodź kończymy dopiero na czwartym

miejscu to już czujemy, że to my panowałyśmy nad łódką a nie ona nad nami.

Kolejny bieg, ponownie udany start, wchodzimy w bezpośrednią walkę z załogą z

GABI II. Odpuszczamy im pierwsze zawinienie, odpuszczamy nawet drugie, przy

boi, gdzie ewidentnie nie dają nam miejsca na boi. Trzeciego odpuszczenia win już

nie ma. Załoga GABI II łamie przepis 11, lekceważy nasz protest i mimo, że i

tak kończymy przed nimi, na bardzo dobrej drugiej pozycji, to wyrzucamy ich z

biegu. Kolejne trzy biegi kończymy na podobnych pozycjach, czyli 4, 2, 4, wiatr

z biegu na bieg słabnie wraz z naszym przerażeniem z poranka. Zadowolone

spływamy do brzegu, tam dowiadując się, że ten dzień kończymy na drugim

miejscu, czego z rana się nie spodziewałyśmy. Mamy jednak tą samą ilość punktów

co załoga Tomasza Czuby, a i GABI II depcze nam po piętach, więc idziemy na

wieczorną integrację, wiedząc że kolejny dzień do łatwych nie będzie należał.

Niedziela wita nas wręcz z

prześwitami słońca. Ja ubieram okulary słoneczne, w końcu lato mamy. Chmury jeszcze

wiszą nad nami strasząc deszczem, ale wiatr idealnie dla nas, spokojny, wręcz

„siurkowaty”, więc mamy dużo czasu na wykonanie każdego manewru. Pozostaje

kwestia „kiwek”, które wyszły nam z prawy, bo w końcu od Giżycka wieje i wieje

i nie ma warunków, by je potrenować. Chłopaki z PROCADA dają nam szybki

instruktarz, płynąc na linię startu ostro trenujemy. Wychodzi różnie, ale w

„spokoju siła!”, więc damy radę. Start, wychodzimy zaraz za GABI II, co nas nie

pociesza, ale odległość jest niewielka, więc wszystko do nadrobienia. Załoga

POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ, dotąd praktycznie nie pokonana, spóźnia się na start,

więc szansa na pierwszą pozycję dla wszystkich staje się bardziej realna. Walka

o pierwsze miejsce toczy się na pierwszym kursie z wiatrem. GABI II,

UNIWERSYTET JAGIELOŃSKI i my. Filip Pietrzak z Politechniki zbliża się w

niesamowitym tempie. Wszyscy stoją, on wręcz „pędzi”. Szósty, piąty, czwarty…my

w tym czasie wychodzimy na pierwszą pozycję, ale czujemy oddech Filipa na

plecach. Ostatni żużel a Politechnika jest już przy nas. Oni niby wyluzowani,

my niby nie przejęte, ale zaczyna się meczowa walka na metę. Nie dopuszczamy,

aby weszli nam na wewnętrznego na ostatnią boję, po boi, oni próbują nas wziąć

na zwroty. Świadomość, może ćwiczonych z rana, ale wciąż niedoskonałych naszych

„kiwek”, nakazuje zachować wstrzemięźliwość i w bezpośrednią walkę „zwrot na

zwrot” się nie wdajemy. Pozwalamy Filipowi popłynąć w stronę brzegu, w ten

sposób oszczędzamy jeden zwrot. Na przeciwnych halsach stykamy się prawie dziób

rufa, ale wciąż trzymając się lekko z przodu, ostatni zwrot nad Filipem i

dosłownie o metry, ale jednak…udaje się nam ukończyć na pierwszym miejscu. Nie

wiało, ale byłyśmy porządnie zmachane i zadowolone z tak sympatycznego finału i

tak zaciętej ale bardzo kulturalnej walki. W drugim biegu zostajemy

przetrzymane na starcie. Ewidentny mój błąd, niepotrzebna chęć wepchnięcia się

do pierwszej linii, gdy było na to już za późno i stajemy w tratwie.

Wykorzystujemy jednak dobrze zmiany i

kończymy na trzeciej pozycji, trzymając się blisko naszych rywali.

Ostatni bieg, po starcie jesteśmy

przed Filipem, dla nas to dobry znak. Na górnej boi na trzecim miejscu, jednak

blisko GABI II i UNIWERSYTETU JAGIELOŃSKIEGO, z którymi już wcześniej walkę

bezpośrednią wygrałyśmy. Tym razem nie jest łatwo. Rywale się oddalają, my

gonimy, ale do ostatniej boi trzymamy się z tyłu. Widzimy ostrą walkę o

pierwsze miejsce, kierując się zasadą „gdzie dwóch się bije tam trzeci

korzysta” zmieniamy hals na mniej korzystny, jednak na czysty wiatr. Trochę

ryzykujemy, bo AQUADUO jest za nami tuż tuż i ma dużą determinację, by na metę

przybyć przed nami. Taktyka i wyjątkowo zgrabne „kiwki” przynoszą nam sukces w

pięknym stylu. Rzutem na taśmę kończymy na pierwszym miejscu, za nami AQUADUO,

później GABI II i UNIWERSYTET JAGIELOŃSKI.

Kończymy regaty na drugim miejscu,

co daje nam drugie miejsce w klasyfikacji generalnej PUCHARU POLSKI OMEGA CUP

2011. Marzenie nie ziściło się (aby być przed POLITECHNIKĄ GDAŃSKĄ), ale plan

został wykonany. Tendencja, że nieparzyste regaty wiążą się ze stałym sukcesem,

a parzyste z gorszym występem, zostaje zachowana. Oby w Pucku nasz los został

przełamany i pudło zostało ponownie osiągnięte, mimo że impreza ta przypada na

parzystą.

Na koniec muszę dodać, że Centrum

Żeglarskie w Szczecinie, jest bardzo fajnym miejscem na regaty. Obok NORD

CUP’u, ponownie spotkałyśmy się ze sprawną ekipą sędziowską, przemiłą atmosferą

ze strony organizatorów i profesjonalnym przeprowadzeniem imprezy, za co bardzo

dziękujemy.

parzystą.

Na koniec muszę dodać, że Centrum
Żeglarskie w Szczecinie, jest bardzo fajnym miejscem na regaty. Obok NORD
CUP’u, ponownie spotkałyśmy się ze sprawną ekipą sędziowską, przemiłą atmosferą
ze strony organizatorów i profesjonalnym przeprowadzeniem imprezy, za co bardzo
dziękujemy.

To już półmetek Omega Cup – Puchar Polski 2011 r.

Gdy nie ma się własnej łódki, a jest się otwartym na wszelkie propozycje, byle tylko poczuć zew rywalizacji na wodzie, każdej zimy pojawia się ten sam dylemat „jak będzie wyglądał zbliżający się sezon żeglarski?”. Na początku tego roku zadawałam sobie te samo pytanie, snując różne plany, aż pojawiła się opcja stworzenia damskiej załogi w klasie Omega Standard. Chętnych dziewczyn było dużo, a zapał ich przerażająco duży, co budziło we mnie sceptyczne nastawienie do realności i powodzenia pomysłu. Nie można jednak rezygnować od razu nie podejmując żadnej próby. Odbyłyśmy kilka spotkań w zimowe wieczory, by po pierwsze lepiej się poznać, a po drugie nakreślić  plan działania, miejsce treningów, ich częstotliwość, grafik startów w regatach, itp. W efekcie stworzyłyśmy bardzo ambitny program, z dużą ilością godzin przeznaczoną na treningi, na pracę nad łódką, itp. Był to pierwszy etap weryfikacji załogi. Gdy się już pracuje, ma się zobowiązania wobec świeżo co założonych rodzin, a jednocześnie mało doświadczenia regatowego, ciężko jest ze sobą wszystko zgrać i zostają tylko najwytrwalsze jednostki, na tyle zdeterminowane i chętne do podejmowania trudnych wyzwań, że stanowią idealne zestawienie do budowania porządnej załogi regatowej, nastawionej na sukcesy, potrafiącej przyjąć porażkę i czerpiącej radość ze zmagania się z żywiołami wiatru i wody, które jak wiadomo, nieraz potrafią dać człowiekowi ostro w kość. Tak powstała na Wybrzeżu kobieca załoga PROCAD’a w klasie Omega Standard, stacjonująca na co dzień w Jachtklubie Stocznie Gdańskiej.

Dziś jesteśmy już na półmetku zmagań w Omega Cup – Pucharze Polski 2011 r. Początkowo naszym celem było przypływanie na metę przed innymi załogami damskimi (aktualnie w klasie Omega Standard startuje jeszcze damska załoga z południa Polski PROXIMA, ze sterniczką Sulińską Magdą oraz załoga mieszana ze sterniczką Szwankowską Katarzyną). Już po pierwszych regatach we Wdzydzach okazało się, że powinnyśmy mierzyć znacznie wyżej.

Codzienna rzeczywistość znacznie zweryfikowała nasze plany treningowe i póki co trzymamy się tylko grafiku startów w regatach. Rzutuje to zapewne na nasze bardzo nierówne pływanie. Pierwsze regaty, II miejsce w klasyfikacji generalnej, regaty w Warszawie już tylko piąte miejsce, później NordCup na zatoce i znowu powrót na podiom na debiutowym drugim miejscu.

Ostatnie regaty, w Giżycku Boatshow Cup, znowu sprowadziły nas na ziemię i wytknęły zaniechanie treningów. Nastawione bardzo pozytywnie, po regatach w Gdańsku, liczyłyśmy na miejsce w tzw. czubie, a tu już od pierwszego wyścigu coś szło nie tak. Najpierw sytuacja kolizyjna „prawy – lewy” z załogą AQUADUO, przez co musiałyśmy wykręcić karę, później zlekceważenie boi rozprowadzającej (tu składamy wielkie podziękowania załodze AQUADUO, która szybko nas poinformowała o popełnionym błędzie i zdążyłyśmy jeszcze zawrócić bez straty miejsca). Cały bieg łódka jakość tępo szła i nie mogłyśmy ocenić dlaczego. Drugi bieg, dobry start, z myślą, że wracamy do gry, robimy zwrot na lewy hals i spokojnie płyniemy na świeżym wietrze, wywieszone wszystkie na balaście. Nagle tak jakby ktoś wyłączył wiatr, silny przechył na nawietrzną, odkrętka o dobre 30 stopni i już widzę dwie dziewczyny w wodzie, ja po pas mokra, próbuję jeszcze jakość wspiąć się na burtę, ale tylko pogarszam sytuację, ciągnąc łódkę na siebie. Z rezygnacją wstrzymuję oddech i wchodzę do wody aby odpłynąć i rozpocząć akcję stawiania. Maja „dziobowa” (w załodze mamy 3 Maje! J) zwinnie wspięła się na miecz, ale to nie wystarczyło by uchronić nas przed „grzybem”. Wspinam się do Mai i zachęcamy kolejne dziewczyny do dołączenia do nas i tu moje wielkie, bardzo pozytywne zaskoczenie. Za jakąś minutę już stoi przy nas motorówka z ratownikami, pytają nas o samopoczucie i oferują pomoc, z zaznaczeniem oczywiście, że jak ją przyjmiemy to zostaniemy zdyskwalifikowane z tego biegu. Mając świadomość, że przy naszej wadze i nikłym doświadczeniem w stawianiu Omegi cała operacja zajmie nam spokojnie tyle czasu co trwa bieg, śmiało podejmuję decyzję przyjęcia oferty pomocy. Dotąd (a już przeżyłam parę podobnych akcji w swoim życiu) pomoc z zewnątrz polegała na tym, że  zawodnicy dostawali instrukcje z motorówki i w momencie jak już łódka drgnęła motorówka podpływała pod maszt i pomagała dokończyć manewr stawiania łódki. Tym razem było zupełnie inaczej. Zostałyśmy zabrane na motorówkę, podpłynął nurek, zanurkował, coś zrobił przy łódce i przy pomocy asystującej motorówki po ok. 20 min akcji nasza łódka już stała. Część naszych rzeczy została wyłowiona i spokojnie wróciłyśmy na pokład omegi. Przemoczone totalnie, ale zaskoczone tak miłą obsługą, byłyśmy gotowe do dalszych startów. Czekanie do kolejnego biegu spędziłyśmy na podsuszaniu się, co łatwe nie było, bo słońce uparcie chowało się za chmurami, oraz na  poszukiwaniu reszty rzeczy. Więcej nic nie znalazłyśmy, więc pozostało nam szybkie ogarnięcie się i kolejny start. Z lekkim lękiem wychodzenia na balast, płyniemy w kolejnym biegu początkowo gdzieś na trzeciej pozycji, ale ilość wody w komorach skutecznie nas spowalnia i kończymy na piątym miejscu. Przed czwartym biegiem przystępujemy do akcji wybierania wody z bakist, kombinowanie gąbki, czerpaków, wylewamy i wylewamy, spokojnie z jakieś 5 litrów i końca nie widać. Wreszcie start, wychodzimy na pierwszej pozycji, aczkolwiek blisko naszych oponentów i nagle trzask! Widzę maszt lecący prosto na mnie, szybko oceniam sytuację czy się złamał czy puścił sztag i rzucam się na pokład, by uniknąć uderzenia. Maja „dziobowa” znowu wykazuje się refleksem i wprawdzie ląduję w wodzie, ale unika bezpośredniego kontaktu z masztem. Agnieszka (nasza trymerka foka, jedyna nie Maja), prosi z trwogą w głosie o zabranie z niej żagli, nie wie co się dzieje, ale też unika bezpośredniego uderzenia. Kolejna Maja (trymerka grota) również wychodzi bez szwanku, lecz zaskoczona sytuacją zaczyna się śmiać i nawołuje Maję za burtą by do nas płynęła, bo my raczej do niej już nie dopłyniemy. I znowu miłe zaskoczenie, zawodnicy mimo trwającego wyścigu oferują swoją pomoc, kosztem rezygnacji z biegu, ta sama motorówka co nam pomagała przy wywrotce, jeszcze szybciej jest przy nas i pomaga się ogarnąć. Nam oczywiście jest głupio, że to znowu my potrzebujemy pomocy, ale taki już pech. Przy wywrotce, zdecydowanie można ocenić brak opływania załogi i opóźnione reakcje na pewne zdarzenia, ale co do masztu to zdecydowanie zły omen nad nami czuwał. Szczęście w nieszczęściu nikomu nic się nie stało, maszt się nie złamała, a urwaną rolkę na topie masztu, główną sprawczynię naszych atrakcji na wodzie, szybko udaje nam się zastąpić dwoma szeklami i jesteśmy gotowe do startów kolejnego dnia. Strasznie zmęczone, ale pozytywnie nastawione dzięki dużym napływom adrenaliny w ciągu całego dnia, korzystamy z wieczornej imprezy, integrując się z innymi załogami i zapowiadając rehabilitację. 

Następny dzień jednak nie był wolny od niespodzianek. Przychodzimy do łódki, szybki klar i patrzymy, nie ma koreczka. Kto pływał jeszcze na starszych optymistach, dobrze wie, że koreczek to podstawa i bez niego daleko się nie popłynie. Czy komuś nasz koreczek się spodobał i zapomniał go później oddać, czy raczej jakieś dziecko stwierdziło, że taki ciekawy element, to trzeba go sobie przygarnąć, nie wiemy, będzie to dla nas nieodkrytą tajemnicą na zawsze. Fakt był taki, że na szybko trzeba było coś kombinować i przez to spóźniłyśmy się na start jakieś dobre 3 minuty. Na szczęście ostatni bieg kończymy z klasą, ustępując miejsca tylko Filipowi Pietrzakowi z Politechniki Gdańskiej.

Z Giżycka wyjeżdżamy z dziesiątą lokatą. Dalekie miejsce, ale biorąc pod uwagę wszystkie przygody po drodze, to na dziewiętnaście załóg, to nie jest to wynik aż tak tragiczny. Punktów w ogólnej punktacji nam nie przybędzie, ale nabyte doświadczenia i bądź co bądź natłok pozytywnych emocji, tylko nas wzmocniły. Już nie możemy doczekać się startu w Szczecinie za dwa tygodnie. Oczywiście naszym planem jest znów stanąć na podium, a marzeniem, wyprzedzić dotąd niepokonaną załogę Politechniki Gdańskiej.

Na zakończenie muszę dodać, że moje początkowe mieszane uczucia związane z pomysłem startu w klasie Omega Standard, szybko się rozwiały. Atmosfera panująca w klasie jest bardzo pozytywna. Poziom większości załóg na tyle wysoki, że jest z kim się pościgać, czując ducha rywalizacji i z regat na regaty ma się wrażenie, że poziom ten wzrasta. Starty w Omega Cup – Puchar Polski 2011 r. może nie wiążą się aż z taką dawką adrenaliny jaką ma się w meczach, szczególnie na prestarcie, ale mogą stanowić świetną alternatywę dla tych, którzy szukają możliwości regularnego ścigania się, przy stosunkowo niewielkim nakładzie finansowym, mając do dyspozycji tylko weekendy.

A jak ma się takie wsparcie techniczne i psychiczne jak my mamy, ze strony załogi Tomka Micewicza PROCAD Sailing Team Omega Sport, to pływanie może być tylko miłe, łatwe i przyjemne!

Załoga damska PROCAD Omega Standard:

sterniczka: Maja Remizowicz

trymerka grota: Maja Broniszewska

trymerka foka: Agnieszka Rózga Micewicz

dziobowa: Maja Zakrzewska

BOATSHOW CUP 2011 lekcją żeglarstwa

Boatshow Cup w Giżycku to dość rozbudowane regaty - wiele klas, 3 trasy regatowe, 2 komisje sędziowskie. Nasza klasa zjawiła się licznie - 19 sportów, 18 standartów, w tym ścisła czołówka. Pogoda mieszana - jednak ciepło i raczej wietrznie, no i oczywiście wiatr zmieniający kierunek do 30 st co 2-5 minut.Po ostatnich regatach w Gdańsku, gdzie odstawaliśmy od czołowych załóg prędkością na wiatr i nieco ostrością żeglugi , postanowiliśmy przestroić dość znacząco takielunek. Z teoretycznych wyliczeń  Tomka wynikało , że efekt powinien być dobry. Jednak pierwszy dzień regat w Giżycku zweryfikował nie tylko nowe ustawienia, ale chyba też dotychczasowe nastawienie do ścigania w klasie Omega Sport. Miejsca  pod koniec a nawet poza pierwszą 10tką spadły na nas jak kubeł zimnej wody. Po względnie dobrych startach gubiliśmy się w odkrętkach wiatru, po cofnięciu masztu ostrość też pozostawała wiele do życzenia. Na pewno wyniki byly też kwestią na prawdę coraz wyższego poziomu regatowego floty, szczególnie za sprawą 2 załóg PG, Kamila z Vector Sails i poźno, lecz skutecznie rozpoczynającego sezon Alka Fereńca. Poprzeczka znacznie poszła w górę. Musieliśmy się otrząsnąć

Twarda decyzja sternika i przestawiamy maszt na wodzie! 

Po tej operacji oraz kilku rozmowach rozluźniająco-motywujacych:) szło nam nieco lepiej - wiedzieliśmy też, że o dobry wynik juz nie walczymy... Dziewczyny również nie miały dobrej passy. W pewnym momencie zamiast żagla "procad" nad wodą zobaczyliśmy kadłub "procad" do góry nogami a przy nim motorówkę WOPR. Medyczna część naszej załogi już miała w głowie przebieg czynności ratujących życie:) na szczescie dziewczyny, tylko przemoczone, zaraz wróciły na trasę regat. Juz na brzegu dowiadujemy się o kolejnej awarii w teamie żeńskim : uszkodzonym sztagu i "lądowaniu" masztu na pokladzie.

Drugi dzień to skrajnie asymetryczna linia startu faworyzująca start z boi. I tu postanawiamy zaryzykować start z lewego halsu - co przy 19 jachtach zgromadzonych przy boi jest już nonszalancją. W ten sposób - ku zdziwieniu zgromadzonych na linii  - wygrywamy ostatnie dwa starty tych regat. Niestety tylko starty, nasz najlepszy wyścig kończymy na 3 miejscu. W generalce 7me. Załoga żeńska na 10tym. W rankingu sezonowym spadamy o jedno oczko.

Regaty te wymusiły na nas zmiany w konstrukcji skrzynki mieczowej i miecza przed kolejna imprezą, a także , moim zdaniem , dały lekcję taktyki , a szczególnie psychologii w regatach. Dobitnie pokazały, że trudniej jest dobrze pływać i czerpać z pływania przyjemność gdy się " przegrywa", trudniej utrzymać prowadzenie w wyścigu niż  odrabiać straty, 

Kolejne regaty w Szczecinie już za 2 tygodnie. Co nam przyniosą - tu znak zapytania. Trzymajcie kciuki!

Galeria zdjęć i pełne wyniki:

http://klasaomega.pl/galeria/?album=1&gallery=28

http://klasaomega.pl/regaty/wyniki/2011-2/

pozdrawiam,Marcin, PROCAD RACING TEAM

Udany NORD CUP 2011 , Puchar Polski w Klasie OMEGA

Dwa dni wspaniałego żeglarstwa na Zatoce Gdańskiej ! Mimo wielu sprzecznych prognoz naprawdę warto było przyjechać i przeżyć tę mieszaną pogodę. Wiatru pod dostatkiem i to co lubimy najbardziej i dlaczego nie przesiadamy się na większe łódki: kawał porządnego mokrego ścigania. Fala nie rozpieszczała zawodników ale tez nie przesadzała w swojej wielkości.
Drugie już regaty na których świetną formę zaprezentowała ekipa z Politechniki Gdańskiej. Jak oni pływają ! Jak prowadzą łódkę ! Naprawdę było na co popatrzeć. Załoga Tymona i Filipa zdominowała zasłużenie całe regaty. Drugie miejsce w Standardzie dziewczyn z żeńskiej załogi Procada również zasługuje na uwagę – sporo wysiłku i emocji w walce na twardych warunkach z facetami. Maja prezentuje wysoki poziom techniki żeglowania i nie da się tego faktu niezauważyć. Trzeci w standardzie Aqaduo z Darkiem Bałazym za przedłużką również miły akcent, zwłaszcza że za rufą pozostały gwiazdy floty standard.
W sporcie Tymon poza zasięgiem – pływa w tym sezonie genialnie. Nie przeszkodził chłopakom przegrany protest złożony przez autora niniejszego pisma, który ma cztery grube naprawy konstrukcji swojej łódki (na cztery imprezy) i deklaruje kolejne protesty w ramach nieinwestowania w drogich w tym roku i niedostępnych już szkutników. „Sorry” już nie wystarczy a i sam z pokorą deklaruje większą kulturę jazdy. Świetny debiut Kamila Ortyla z VectorSails – witamy w klasie tego wspaniałego żeglarza. O trzecie miejsce stoczyła się największa walka. Po pierwszym dniu cztery załogi na remisie punktowym rywalizowały zaciekle. W ostatnim wyścigu nadal rzecz pozostała nierozstrzygnięta. Na pierwszej boi po dobrym starcie zameldował się Stalgast – wielki banan na buzi Kuby Jankowskiego świadczył o rozwiązaniu sytuacji lecz dolna boja zgotowała chłopakom prawdziwy zimny prysznic: spin związał się z fokiem – takiej sceny nie widzieli najwięksi seniorzy omegi. To nie był nawet dramat dla tej załogi. A już stali na pudełku zamiast wykorzystującego sytuację przyczajonego nieopodal Jędrka. Temu natomiast rwie się spinaker na tym samym kursie. Za nim Procad. Kto wygra wyścig ten wygra. Za Procadem Kordek. Wiec jak sięgnął dłonią Jędrka to obaj. Dojazd jest za długi i bez spina udaje się Jędrkowi doczłapać ostatkiem tchu do boi. Na pontonie medialnym słychać było podobno zdrowaśki z pokładu Jędrka ale on sam się do tego nie przyznaje. Brakowało 50 metrów trasy by go po prostu zdjąć rękojeścią żeglarskiej parasolki z pola walki jak Jasia Fasolę. Po ostatnim wyścigu podobno dwie załogi zamówiły telefoniczną wizytę u psychologa. Kandydatów na pudełko było trzech więc na kozetkę musiało udać się dwóch: Procad i Stalgast. Najskuteczniejszy okazał się Jędrek z Narwal Team. Ciśnienia na trasie nie brakowało, słowem było dobrze.
W rankingu bez specjalnych zmian, pnie się nieobecna w Pszczynie PG i jeszcze jeden taki numer jak w Warszawie i Gdańsku i wskoczy zapewne do trójki. Podobnie w Standardzie. Radek góruje i umacnia swoja pozycję za nim Gandalfy i Sławek. Dziewczyny się pną ale bez frekwencji się nie da szybciej, taki urok tego rankingu.

PEŁNE WYNIKI O OBSZERNA GALERIA :
http://nordcup.pl/foto/?album=1&gallery=6
http://klasaomega.pl/regaty/wyniki/2011-2/

II miejsce dla ProcadRacingTeamu w regatach cyklu OMEGA CUP w Pszczynie

Do Pszczyny jechaliśmy w piątek 27go maja z mieszanymi uczuciami z kilku powodów.

Przede wszystkim ponad 600 km do pokonania - to w praktyce ponad 10 godzin jazdy. Ponadto frekwencja stała pod znakiem zapytania. Portale meteo, jak jeden mąż, pokazywały deszczową sobotę i bezwietrzną niedzielę dla akwenu zmagań - jeziora Łąka.

Imprezę tą jednak zaliczymy do bardzo udanych. W naszej klasie przyzwoite ( jak na Omegę :)) 15 jachtów, za to w Omedze Standart sklasyfikowano 29 załóg! Na pochwałę zasłużył organizator zapewniając pełne( smaczne!)wyżywienie i wieczór koncertowy w świeżo zbudowanym ośrodku MORiS. Deszcz co prawda nie odpuścił, ale wiatr pozwolił na rozegranie5 wyscigów.

Zaczęliśmy od 5go miejsca- zadowalającego nas wobec kręcącego wiatru. Drugi wyścig, po dobrym rozpoznaniu trasy ( śledź i trapez - tu dygresja - nie wszyscy zapamiętali tą kolejnośc okrążeń;) ) i rozkładu kapryśnych szkwalików wygrywamy. W trzecim mamy 3kę - za Januszem Kordkiem i Tomkiem Siwińskim, który do górnej przejechał kilka łodek, nie wiadomo jakim sposobem, płynąc szybciej i ostrzej od konkurencji. Ostatni, sobotni prowadzimy pewnie całe okrążenie i , chyba będąc pewnym wyniku, poźno stawiamy spina na ostatniej górnej boi. Jędrek robi to sprawniej, omija nas po nawietrzej i systematycznie zwiększa dystans. Dolna boja w naszym wykonaniu to istny koszmar żeglarza regatowego - na szkwale dogania nas Janusz Kordek i uzyskuje krycie w strefie, zmuszjac nas do bardzo szerokiego wejścia na boję. Z tej sytuacji korzystają 3 (!!!) kolejne załogi i na metę zdruzgotani  wpadamy na 5tym miejscu.

Po pierwszym dniu z 4 punktami przewagi prowadzi Janusz Kordek, my jesteśmy drudzy, trzeci Gronik tracąc do nas 3 punkty. 

Nazajutrz 5ty ostatni bieg, po oczekiwaniu na wiatr wygrywamy z bardzo dużą przewagą nad Jędrkiem. O kolejności na podium miało decydować miejsce Janusza. Niestety Janusz pływa bardzo równo, kończy 3ci i z jednym punktem przewagi nad naszą załogą wygrywa imprezę. Gronik utrzymuje trzecią pozycję, potwierdzając dobrą dyspozycję w tym sezonie.

W dobrych humorach i z dużymi ambicjami czekamy na regaty w Nieporęcie 18go czerwca - w końcu własnie tam w zeszłym roku wygraliśmy finał Pucharu Polski. 

"OILER CUP" Wdzydze - regaty rozpoczynające Puchar Polski Omegi

W zeszły weekend załogi Procad Racing Team wzięły udział w Oiler Cup we Wdzydzach. Na starcie staneło aż 40 łódek( 24 w klasie Sport i 16 w klasie Standart) przyjechali starzy wyjadacze z czołowki rankingu , nowe załogi z południa Polski, przyjechała też załoga złożona z reprezentantów kadry narodowej w klasie 49er.

Dla Maji i jej żeńskiego Teamu były to pierwsze wspólne regaty, w dodatku na niedawno sklarowanej łódce.

Mimo dużego doświadczenia sterniczki, wynik był dośc dużą niewiadomą.  My (czyli Tomek , Michał, Marcin) mając na uwadze rezultaty z poprzedniego sezonu, już przed wyścigami  wyznaczyliśmy sobie cele:

 miejsca 1-3 - bardzo dobrze, 3-6 - przyzwoicie,6 i dalej - coś nie gra:)

Prognozy wiatrowe nie napawały optymizmem   - flauta i deszcz.

Kształt akwenu wdzydzkiego ( jezioro w kształcie krzyża) wróżył również "ciekawe" zmiany kierunku wiatru.

Pierwszego dnia zaplanowano wyścig medialny dla jachtów , które wylosują spinakery od sponora "Oiler" i biegi pucharowe w liczbie 6.

Pierwszy wyścig pucharowy , i jak się okazało ostatni tego dnia,  przebiegał w warunkach wiatru oscylującego od 0 do 2 stopni B, zmieniającego kierunek o 180 stopni. 7me miejsce w stawce 24 łodek uważaliśmy za dobre biorąc pod uwagę, że w dużej części wynik zależał od szczęcia.

Dziewczyny kończą bieg na świetnym 4tym miejscu jako ostatnie przed zamknięciem linii mety przez sędziego.

Drugi dzien regat zaczyna sie deszczem i wiatrem wiejącym z "siłą" 1B. Przed sternikiem trudny wybór: startować z faworyzowanej lewej strony linii i po szybkim zwrocie wrócić na prawo, czy zaryzykować start spod statku komisji  i cierpliwe czekać na duża odkrętkę, która poprzedniego dnia przychodziła regularnie, znacznie wpływając na kolejność jachtów na górnej boi. 

Duże znaczenie miało mieć też pilnowanie floty.

 Pierwszy start tego dnia to dobra taktyka i konsekwencja, udane manewry i w rezultacie nasza wygrana. Około 40 sekund przed sygnałem drugiego wyścigu , w dośc dużym tłoku, z pełnym impetem w naszą burtę wjeżdża ponton komisji regatowej.

 Wynikiem tej kolizji jest złamany postument knagi brasu spina i , co gorsza , spora dziura na dziobie.Start, szybka  prowizoryczna naprawa na kursie z wiatrem, wyścig dość szczęśliwie kończymy na 6tym miejscu.

W ostatnim biegu zaliczamy 9tke  po sporym błędzie na górnej boi. Pozbawia nas to podium i lądujemy na 5 miejscu w klasyfikacji. 

Maja i dziewczyny żeglują świetnie zdobywając miejsca 4,1,2 co oznacza drugie miejsce w regatach w klasie Standart! 

Klasa zyskała kolejną załogę, która będzie się liczyła w rankingu Pucharu Polski.

Pełne wyniki regat:

http://klasaomega.pl/table/wys_wynikizregat.php?ll=1&w=1&rtid=8071

Z Wdzydz wracamy zadowoleni, ale liczymy na stabilniejsze warunki i silny wiatr na regatach w Pszczynie.

To już za 2 tygodnie!

Pozdrawiamy, PRT

TRENING W GÓRKACH ZACHODNICH

 W skrócie:
Dziś  na dobre rozpoczęlismy sezon żeglarski. Płeć piękna nie zeszła dziś na wodę z powodów technicznych.
Było dośc intensywnie  - 3-5 B  okazało się dośc dużym obciążeniem dla naszych zmęczonych świętami organizmów, dość szybko przypomnieliśmy sobie jednak "jak to sie robi" .
Załączam podziękowania dla sympatycznej załogi X-35 za filmy z wody.
Do zobaczenia na regatach inaugurujących Puchar Polski Klasy Omega we Wdzydzach 14 - 15 maja
Poniżej linki do dwóch krótkich filmów z treningu:

http://www.youtube.com/watch?v=1Cjm68NzgrQ

http://www.youtube.com/watch?v=w8RJ4h8pDys

 

Cyfrowa płetwa PRT

           Płetwa została starannie zaprojektowana w oparciu o przepisy klasowe i zamodelowana. Stworzono blisko 30 kombinacji płetwy.

Trudność polega na tym, że profil płetwy wymuszony przepisami jest niestandardowy i nie ma opracowanych badań na takie kształty.

 Każdą z kombinacji poddano badaniu w programie CFD obliczając stosunek siły nośnej do siły oporu oraz symulując rozkład ciśnień na płetwie.

 Po wybraniu optymalnego rozwiązania frezarka cnc wycięła dwie gotowe połowy jednorazowych form we wzmocnionej laminatem płycie mdf.

 Jedną płetwę wykonano w technologii infuzji podciśnieniowej.

 Po odformowaniu okazało się że formy nadają się do jeszcze jednego odformowania i wykonano komplet technologią ręczną. Płetwy wykonano z kompozytu: żywica epoxy-winyloestrowa + tkanina węglowa + taśma kierunkowa szklana. Wnętrze płetwy wypieniono piana epoksydową a konstrukcja został sklejona klejem metaakrylowym pleksus. Pozostaje jeszcze wykonanie tzw „zaślepki” skrzyni. Ale to juz robota dla naszego artysty modelarza Pakiego, mistrza trudnej zaprawki oraz rzeźby małej. :)

Test naszego podwodnego dziecka już w kwietniu w trudnych warunkach Górek Zachodnich.

Pozdrawiam

Tomek

Plany, działania i ambicje Procad Racing Team

          Sezon 2011 tuż tuż, czas zacząć ostre działania na rzecz teamu. Troszkę zwlekaliśmy z planowaniem sezonu czekając na publikację wszystkich ważnych dla nas kalendarzy oraz efekty targów wiatr i woda. Plan załogi na nowy sezon to start we wszystkich imprezach kalendarza omegi we flocie sport. To rzecz podstawowa do wykonania. Znakomity wynik ubiegłego sezonu podpowiada właściwy sposób przygotowań. O włos przegraliśmy pudło Mistrzostw Polski, wygraliśmy finał sezonu. Jeździliśmy w najściślejszym czubie. W maju zaplanowaliśmy jeden trening. Co najmniej dwa treningi zrobimy w kwietniu. Teraz przygotowujemy łódkę. Tomek zrobił dwie płetwy mieczowe w ciekawej technologii żartobliwie nazwanej „ cnc custom one off”. Wkrótce opis z budowy.

          Tymczasem nasza załoga spotkała się na naradzie wojennej i wszyscy wyrazili chęć dalszego rozwoju. Mamy trzy pomysły. Pierwszy jest taki by zagospodarować nasza starą łódkę. Jak się okazało na ostatnich Akademickich Mistrzostwach Polski łódka jest szybka. Pierwsze miejsce na 110 łódek o czymś mówi. Sternik sternikiem ale na drzwiach od hangaru AMPów się nie wygrywa. Chcielibyśmy ją sensownie spożytkować, szkoda ją tak po prostu sprzedać. Nasz pomysł to żeński team. Pozyskaliśmy świetną sterniczkę Maję Czerniawską, która wyraziła chęć startów. Zobaczymy co dalej z tą koncepcją. Ekipa żeńska wydaje się świetnym pomysłem wizerunkowym. Łódka , załoga i chęć jest. Maja załatwiła nawet bazę postojową w Górkach Zachodnich co jest bardzo ważne. Daje to nam możliwość wspólnych treningów.

           Drugi pomysł to treningi meczowe z firmą Open Yachting, z którą współpracowaliśmy przy okazji „środówek”. Wygląda na to że sytuacja, która w ubiegłym sezonie zamroziła się, teraz nieco ożyła i pojawiła się nowa perspektywa współpracy. Trzeci pomysł to przygotowanie do startów w Delpha 24, minimum start w regatach w Ostrzycach. Do tego potrzebujemy łódki, najchętniej z właścicielem, który potrzebuje do ogarnięcia tematu sprawnej załogi. Takie rozwiązania funkcjonują na zachodzie i bardzo się sprawdzają. Co z tego wyrośnie zobaczymy już wkrótce.
          Zapraszamy na naszego facebooka !

Pozdrawiam

Tomek PRT